Şöyle bir an olsun Beni düşünüyorsun değil mi? Nerede, ne yapıyor diyorsun. Acaba hala…? Belki bugün olsaydı…? Gibi sorular soruyorsun kendi kendine. Bir hüzün çöküyor, Üzülüyorsun içten içe. Belki senede bir gün olsun Ağlıyorsun...

Sen en ağır eşyamsın benim. Nereye gitsem yük oluyorsun omuzlarıma. Aslında evimin en değerli parçası sensin. Gerçi biraz fazla klasiksin; Sağın solun kırılmış, eskisin. Ama bana güzel şeyler hatırlatan Tek şeysin.

Bir gün beni düşüneceksin aniden Kim bilir nerede olacaksın? Belki ada sahillerinde Bir fırtına ertesi Karşıki ışıklara dalacaksın. Ya da bir garip lokantada İçilirken içkiler, Limonlu votkaya bakacaksın. Çay bahçesinde gülüşürken Piposunu yakacak biri....

Nasıl derim gündüze “Gece ol” diye. Nasıl derim geceye “Dön gündüze” İşte böyle çekişmelerle Dolu içim, Gündüz gece.

Bir nefret, bir aşk, bir ıstırap Yüreğimi dağlayan bir kara bulut Unut, unut, unut. Mümkün değil.. Uykularda geçen zaman Rüyalar, hayaller ve kabuslardır. Bir beyaz atın sırtındayım, Dörtnala gidiyorum Masmavi sularda. Büyük bir balık...

Ben son şiirimi yazalı Sen çok değişmişsin. ‘Olsun gel’ desem, Şiirlerim küser bana. Sen ne dersen de.

Gün olur düşünürüm gene seni. O en güzel yüzlerini Düşlerim hep. Ne kadar korkunç Bu denli uzakta olmak. İsteyince dokunamamak. Konuşamamak ve Ağlayamamak. Sensizliğin o en güzel Günlerini yaşamak.

Gelir geçer günler, aylar, seneler Geçmiş bir perde olur iner. Unutulur teker teker sahneler, Dekorlar kalır geriye, oyun biter. Ben yeniden çıkarım sahneye. O eski dekorların önünde Yeniden oynarım tek başıma. Geleceğin provasını yaparım....